Κατά καιρούς έχουν γραφτεί πολλοί ορισμοί για το χρώμα. Άλλοι ήταν πολύ απλουστευμένοι, ενώ άλλοι ήταν αρκετά λεπτομερείς και πολύ επιστημονικοί. Προσπαθώντας λοιπόν να συγκεράσουμε αυτές τις δυο τάσεις θα προσπαθήσουμε να δώσουμε έναν απλό μεν, αλλά ταυτόχρονα και πλήρη ορισμό.
Ως χρώμα νοείται κάθε υγρή επικάλυψη η οποία μόλις στεγνώσει προσδένεται γερά με την επιφάνεια στην οποία επιστρώθηκε και αυτή την επιφάνεια την προστατεύει και την διακοσμεί. Υπάρχουν πολλές κατηγορίες χρωμάτων ανάλογα με την χρήση τους, με την επιφάνεια για την οποία προορίζονται αλλά και ανάλογα με την σύσταση τους. Οι δυο κυριότερες κατηγορίες οι οποίες προκύπτουν από την σύσταση των χρωμάτων και ειδικότερα από τους διαλύτες που περιέχουν είναι τα χρώματα βάσεως νερού ή υδατικά χρώματα και τα χρώματα βάσεως διαλύτη.
Ένα χρώμα μπορεί να αποτελείται από πολλά συστατικά. Στην ουσία πρόκειται για μια διασπορά διαφόρων στερεών πολύ λεπτά διαμερισμένων σε ένα υγρό μέσο, με την βοήθεια και την συνέργεια διαφόρων βοηθητικών υλών σε υγρή μορφή. Το υγρό αυτό μέσο αποτελείται από τον φορέα που είναι κάποια ρητίνη αν μιλάμε για χρώματα διαλύτου ή κάποιο πολυμερές αν μιλάμε για χρώματα νερού, και από τον κύριο διαλύτη (νερό αν μιλάμε για χρώματα υδατικής βάσης) ή οργανικούς διαλύτες (αν μιλάμε για χρώματα διαλύτου).
Ο φορέας αυτός μόλις εξατμιστούν οι διαλύτες προσδένει ισχυρά στην επιφάνεια στην οποία εφαρμόστηκε συγκρατώντας μέσα του και όλα τα λεπτά διαμερισμένα στερεά σωματίδια. Το κυριότερο από αυτά είναι το Τ1Ο2 το οποίο ανήκει στα λευκά πιγμέντα και είναι υπεύθυνο για την αδιαφάνεια και την λευκότητα των χρωμάτων. Άλλες στερεές ουσίες που περιέχονται στα χρώματα είναι το ανθρακικό ασβέστιο CαCO3, το τάλκ, το θεικό βάριο κ.α. Όλες αυτές οι ουσίες προσδίδουν διαφορετικές ιδιότητες στο τελικό επίχρισμα. Για να συνυπάρξουν όλα αυτά μαζί και να δώσουν ένα τέλειο αισθητικά αποτέλεσμα, είναι απαραίτητη και η ύπαρξη πολλών βοηθητικών α’ υλών κυρίως σε υγρή μορφή. Ενδεικτικά αναφέρουμε τα μυκητοκτόνα, τους διασπορείς, τα αντιαφριστικά, τους ρυθμιστές ph κ.α.
